Κεμάλ Ναμίκ

(Kemal Namik, 1840 – 1888). Τούρκος συγγραφέας και ποιητής. Διακρίθηκε για τις φιλελεύθερες ιδέες του και για τους αγώνες του, ενώ άσκησε επιρροή και στο κίνημα των Νεότουρκων. Επίσης, έκανε καρποφόρες προσπάθειες με στόχο τη δυτικοποίηση της τουρκικής λογοτεχνίας. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και έμαθε την περσική, την αραβική και τη γαλλική γλώσσα. Το χρονικό διάστημα 1857-58 εργάστηκε στην κυβέρνηση ως μεταφραστής. Αρχικά ο Κ., που είχε γνωριστεί με τους σπουδαιότερους ποιητές της εποχής του, έγραψε ποίηση σε κλασικό περσοτουρκικό ύφος. Όμως, αργότερα, χάρη στη γνωριμία του με τον Ιμπραήμ Σινασί, εκδότη της φιλελεύθερης εφημερίδας Τασβίρ-ι-Εφκάρ, ήρθε σε επαφή με τις δυτικές ιδέες. Αργότερα (1865) έγινε ο ίδιος εκδότης της εφημερίδας. Ωστόσο, η αντιαπολυταρχική αρθρογραφία του Κ. στην εφημερίδα προκάλεσε αντιδράσεις εκ μέρους της οθωμανικής κυβέρνησης. Έτσι, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Τουρκία. Αρχικά πήγε στο Λονδίνο, ενώ αργότερα μετέβη στο Παρίσι και στη Βιέννη. Επέστρεψε στη χώρα του το 1871 και εξακολούθησε την επαναστατική του δράση, ως βασικό στέλεχος της εφημερίδας Ιμπρέτ. Το 1873 δημοσίευσε το πρώτο δραματικό έργο του Το φτωχό παιδί. Ακολούθησαν διάφορα λυρικά και δραματικά έργα, από τα οποία σημαντικότερο είναι το Πατρίδα ή Σιλίστρια, όπου ο K., για πρώτη φορά, χρησιμοποίησε τη λέξη vatan (έθνος) με τη γενικότερη έννοια της πατρίδας, την αγάπη προς την οποία προσπάθησε να εμπνεύσει στους συμπατριώτες του. Το έργο του απαγορεύθηκε αμέσως μετά την πρώτη παράσταση (1875), γιατί χαρακτηρίστηκε ανατρεπτικό των μοναρχικών ιδεών. Επί ηγεμονίας του σουλτάνου Μουράτ E’ (1876) διορίστηκε αρχιγραμματέας της Αυλής και οι φιλελεύθερες ιδέες του αρχικά είχαν απήχηση. Μετά την εκθρόνιση όμως του σουλτάνου ο Κ. διορίστηκε διοικητής της Χίου, κατόπιν της Ρόδου και αργότερα πάλι της Χίου. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε πολύ φτωχός στο Παρίσι. Ο σουλτάνος Χαμίτ, αν και τον θεωρούσε έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς του, τον κάλεσε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Ο Κ. όμως αρνήθηκε και προτίμησε την ελεύθερη ζωή της γαλλικής πρωτεύουσας, όπου πέθανε εξαιτίας των στερήσεων.